جراحی تنگی کانال نخاعی توسط پزشک متخصص و نتایج موفق

تنگی کانال نخاعی به باریک شدن فضای کانال نخاع گفته می‌شود که می‌تواند باعث فشار روی نخاع یا ریشه‌های عصبی شود. این بیماری بیشتر در افراد بالای ۵۰ سال دیده می‌شود و یکی از دلایل شایع درد کمر و پاهاست. تنگی ممکن است در ناحیه گردن (تنگی کانال گردنی) یا کمر (تنگی کانال کمری) رخ دهد.

هدف جراحی برداشتن فشار از روی نخاع و اعصاب است. روش‌های مختلفی وجود دارد:
لامینکتومی (Laminectomy)
برداشتن بخشی از استخوان (لامینا) برای باز کردن فضا. این روش رایج‌ترین عمل برای تنگی کانال است.
لامینوتومی (Laminotomy)
برداشتن بخشی کوچک‌تر از لامینا که فشار را کاهش می‌دهد اما ساختار بیشتر حفظ می‌شود.
دیسککتومی (Discectomy)
اگر علت تنگی، دیسک بیرون زده باشد با برداشتن دیسک فشار کاهش می‌یابد.
فیوژن ستون فقرات (Spinal Fusion)
در موارد بی‌ثباتی مهره‌ها با پیچ و پلیت به هم جوش داده می‌شوند تا ثبات ایجاد شود.

آماده‌سازی قبل از عمل
پیش از جراحی بیمار تحت بررسی‌های کامل قرار می‌گیرد. پزشک با کمک ام‌آر‌آی یا سی‌تی اسکن محل دقیق تنگی را مشخص می‌کند. همچنین آزمایش‌های خون و بررسی قلبی انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که بدن برای بیهوشی آماده است. داروهایی مانند رقیق‌ کننده‌های خون نیز باید قبل از عمل با نظر پزشک قطع یا تنظیم شوند.

بیهوشی و شروع عمل
بیمار در اتاق عمل معمولاً تحت بیهوشی عمومی قرار می‌گیرد تا در طول جراحی هیچ دردی احساس نکند. سپس ناحیه مورد نظر ضدعفونی می‌شود و جراح یک برش کوچک یا متوسط روی پوست ایجاد می‌کند تا به ستون فقرات دسترسی پیدا کند.

دسترسی به کانال نخاعی
در این مرحله جراح با دقت لایه‌های عضلانی و بافت‌های اطراف ستون فقرات را کنار می‌زند تا به مهره و ساختار استخوانی برسد. سپس ناحیه‌ای که باعث فشار روی نخاع یا اعصاب شده است مشخص می‌شود.

برداشتن فشار از روی اعصاب
این بخش مهم‌ترین قسمت جراحی است. بسته به وضعیت بیمار روش‌های مختلفی استفاده می‌شود از جمله برداشتن کامل لامینا (لامینکتومی)، برداشتن بخشی از آن (لامینوتومی)، خارج کردن دیسک بیرون‌ زده (دیسککتومی) یا در مواردی که بی‌ثباتی ستون فقرات وجود دارد فیوژن یا جوش دادن مهره‌ها به کمک پیچ و پلیت انجام می‌شود.

بستن محل جراحی
پس از آزادسازی اعصاب محل جراحی به‌طور کامل بررسی می‌شود تا از رفع فشار اطمینان حاصل گردد. سپس بافت‌ها و عضلات به جای خود بازگردانده شده و برش پوستی با بخیه بسته می‌شود. در برخی موارد برای جلوگیری از تجمع خون و مایعات لوله تخلیه (درن) در محل قرار داده می‌شود.

در روزهای اول بعد از عمل بیمار نیاز به استراحت نسبی دارد و ممکن است با کمک پرستار یا همراه بتواند به آرامی حرکت کند. اغلب بیماران طی دو تا سه روز پس از جراحی قادر به راه رفتن سبک خواهند بود.
در هفته‌های اول پزشک معمولاً محدودیت‌هایی برای خم شدن، چرخیدن ناگهانی کمر و بلند کردن اجسام سنگین توصیه می‌کند. به مرور زمان و با کاهش درد، فیزیوتراپی و تمرینات توان‌ بخشی آغاز می‌شود تا قدرت عضلات و انعطاف‌ پذیری ستون فقرات بازگردد. استفاده از کمربند طبی نیز در برخی موارد به ثبات کمر کمک می‌کند.
بهبودی کامل ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد. بیشتر بیماران بین ۶ تا ۱۲ هفته بعد از عمل می‌توانند به فعالیت‌های روزمره بازگردند اما برای فعالیت‌های سنگین یا ورزش‌های فشرده معمولاً باید مدت بیشتری صبر کرد. مراجعات منظم به پزشک و رعایت برنامه توان‌بخشی نقش مهمی در کوتاه‌تر شدن دوران نقاهت و جلوگیری از عوارض احتمالی دارد.

هزینه جراحی به چند عامل مهم بستگی دارد. نوع جراحی انجام‌شده (مانند لامینکتومی، دیسککتومی یا فیوژن مهره‌ها) یکی از اصلی‌ترین عوامل مؤثر است زیرا برخی روش‌ها پیچیده‌تر و زمان‌برتر هستند. تجربه و تخصص جراح، مدت بستری در بیمارستان و استفاده از تجهیزات و ایمپلنت‌های خاص مانند پیچ و پلیت نیز بر هزینه نهایی تأثیر می‌گذارند. همچنین وضعیت عمومی بیمار، شدت تنگی و تعداد مهره‌های درگیر، نوع بیهوشی و نیاز به خدمات توان‌ بخشی یا فیزیوتراپی پس از عمل از دیگر مواردی هستند که در برآورد نهایی هزینه مؤثرند.