درمان های غیرجراحی گرفتگی عصب دست
گرفتگی یا فشار بر عصب‌های دست از مشکلات شایعی است که می‌تواند باعث درد، بی‌حسی، گزگز و ضعف عضلانی شود. بسته به شدت علائم و محل درگیری (مچ، آرنج یا بازو) درمان متغیر است.
اگر علائم خفیف باشند می‌توان با چند اقدام ساده جلوی پیشرفت بیماری را گرفت و حتی آن را درمان کرد.
در افرادی که فعالیت‌های روزانه آنان شامل حرکات تکراری مانند تایپ، کار با موس یا استفاده مداوم از تلفن همراه است توصیه می‌شود پس از هر ۳۰ تا ۴۵ دقیقه فعالیت دستان خود را برای چند دقیقه در حالت استراحت قرار دهند.
از قرار دادن آرنج بر روی سطوح سخت و همچنین خم نگه داشتن طولانی‌مدت مچ دست باید خودداری شود زیرا این وضعیت‌ها موجب افزایش فشار مکانیکی بر مسیر عبور عصب می‌گردند.
در هنگام خواب استفاده از بالش نرم برای حمایت از بازو و حفظ وضعیت خنثی مفصل‌ها توصیه می‌شود تا از کشش یا فشردگی ناخواسته‌ی عصب جلوگیری شود.
حتی چند روز استراحت کامل می‌تواند التهاب اطراف عصب را کاهش داده و به بهبود علائم کمک کند.
در گرفتگی عصب مدیان (سندروم تونل کارپال) استفاده از آتل در هنگام شب به حفظ وضعیت خنثی مچ کمک می‌کند و از خم شدن ناگهانی آن در خواب جلوگیری می‌نماید. این امر باعث کاهش فشار مکانیکی بر عصب مدیان و بهبود علائم مانند گزگز و بی‌حسی می‌شود.
در گیر افتادگی عصب اولنار که معمولاً در ناحیه آرنج رخ می‌دهد آتل موجب می‌شود زاویه آرنج در حالت بازتر باقی بماند تا از کشش و فشردگی عصب هنگام خواب یا فعالیت‌های روزانه جلوگیری شود.
مدت زمان استفاده از آتل معمولاً بین 4 تا 6 هفته متغیر است اما در برخی بیماران به‌ویژه در موارد مزمن یا مقاوم ممکن است پزشک استفاده طولانی‌تر را توصیه کند.
ضروری است آتل متناسب با اندازه و فرم دست بیمار انتخاب شود تا علاوه بر ایجاد حمایت کافی مانع از اختلال در جریان خون و حرکات طبیعی انگشتان نگردد.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی: این گروه از داروها موجب کاهش التهاب و تورم بافت اطراف عصب شده و درد بیمار را به‌طور قابل توجهی تسکین می‌دهند و مصرف آن‌ها باید طبق نظر پزشک و معمولاً در بازه زمانی کوتاه انجام شود تا از بروز عوارض گوارشی یا کلیوی پیشگیری گردد.
داروهای تنظیم‌کننده درد عصبی: در بیمارانی که درد به‌صورت سوزشی، تیرکشنده یا همراه با احساس گزگز بروز می‌کند پزشک ممکن است داروهایی را تجویز کند که عملکرد انتقال پیام‌های عصبی را بهتر می کنند. این داروها باعث کاهش تحریک‌پذیری عصب و بهبود کیفیت خواب بیمار می‌شوند.
تزریق داروهای ضدالتهاب موضعی (کورتیکواستروئید): در مواردی که التهاب شدید باشد یا بیمار به درمان‌های دارویی معمول پاسخ ندهد تزریق داروهای ضدالتهاب در ناحیه فشرده‌شده عصب انجام می‌شود. این روش با کاهش التهاب موضعی، موجب کاهش درد و بهبود موقت عملکرد عصب می‌گردد.
لازم به تأکید است که تزریق باید تحت هدایت سونوگرافی و توسط پزشک متخصص انجام شود تا از آسیب احتمالی به عصب و بافت‌های اطراف جلوگیری گردد.
اگر علائم خفیف باشند می‌توان با چند اقدام ساده جلوی پیشرفت بیماری را گرفت و حتی آن را درمان کرد.
استراحت و پرهیز از حرکات تکراری
در مراحل اولیه درمان استراحت دادن به اندام درگیر از مهم‌ترین اقدامات محسوب می‌شود. هدف از این مرحله کاهش التهاب و جلوگیری از تشدید فشار بر عصب آسیب‌دیده است.در افرادی که فعالیت‌های روزانه آنان شامل حرکات تکراری مانند تایپ، کار با موس یا استفاده مداوم از تلفن همراه است توصیه می‌شود پس از هر ۳۰ تا ۴۵ دقیقه فعالیت دستان خود را برای چند دقیقه در حالت استراحت قرار دهند.
از قرار دادن آرنج بر روی سطوح سخت و همچنین خم نگه داشتن طولانی‌مدت مچ دست باید خودداری شود زیرا این وضعیت‌ها موجب افزایش فشار مکانیکی بر مسیر عبور عصب می‌گردند.
در هنگام خواب استفاده از بالش نرم برای حمایت از بازو و حفظ وضعیت خنثی مفصل‌ها توصیه می‌شود تا از کشش یا فشردگی ناخواسته‌ی عصب جلوگیری شود.
حتی چند روز استراحت کامل می‌تواند التهاب اطراف عصب را کاهش داده و به بهبود علائم کمک کند.
استفاده از آتل و بریس مخصوص
یکی از مؤثرترین روش‌های غیرجراحی استفاده از آتل یا بریس های مخصوص است. این وسایل با ثابت نگه داشتن مفصل و جلوگیری از حرکات مکرر موجب کاهش فشار بر عصب و تسریع روند ترمیم می‌شوند.در گرفتگی عصب مدیان (سندروم تونل کارپال) استفاده از آتل در هنگام شب به حفظ وضعیت خنثی مچ کمک می‌کند و از خم شدن ناگهانی آن در خواب جلوگیری می‌نماید. این امر باعث کاهش فشار مکانیکی بر عصب مدیان و بهبود علائم مانند گزگز و بی‌حسی می‌شود.
در گیر افتادگی عصب اولنار که معمولاً در ناحیه آرنج رخ می‌دهد آتل موجب می‌شود زاویه آرنج در حالت بازتر باقی بماند تا از کشش و فشردگی عصب هنگام خواب یا فعالیت‌های روزانه جلوگیری شود.
مدت زمان استفاده از آتل معمولاً بین 4 تا 6 هفته متغیر است اما در برخی بیماران به‌ویژه در موارد مزمن یا مقاوم ممکن است پزشک استفاده طولانی‌تر را توصیه کند.
ضروری است آتل متناسب با اندازه و فرم دست بیمار انتخاب شود تا علاوه بر ایجاد حمایت کافی مانع از اختلال در جریان خون و حرکات طبیعی انگشتان نگردد.
دارو درمانی
در مراحل اولیه دارو نقش مهمی در کاهش التهاب، تسکین درد و کنترل علائم عصبی ایفا می‌کند.داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی: این گروه از داروها موجب کاهش التهاب و تورم بافت اطراف عصب شده و درد بیمار را به‌طور قابل توجهی تسکین می‌دهند و مصرف آن‌ها باید طبق نظر پزشک و معمولاً در بازه زمانی کوتاه انجام شود تا از بروز عوارض گوارشی یا کلیوی پیشگیری گردد.
داروهای تنظیم‌کننده درد عصبی: در بیمارانی که درد به‌صورت سوزشی، تیرکشنده یا همراه با احساس گزگز بروز می‌کند پزشک ممکن است داروهایی را تجویز کند که عملکرد انتقال پیام‌های عصبی را بهتر می کنند. این داروها باعث کاهش تحریک‌پذیری عصب و بهبود کیفیت خواب بیمار می‌شوند.
تزریق داروهای ضدالتهاب موضعی (کورتیکواستروئید): در مواردی که التهاب شدید باشد یا بیمار به درمان‌های دارویی معمول پاسخ ندهد تزریق داروهای ضدالتهاب در ناحیه فشرده‌شده عصب انجام می‌شود. این روش با کاهش التهاب موضعی، موجب کاهش درد و بهبود موقت عملکرد عصب می‌گردد.
لازم به تأکید است که تزریق باید تحت هدایت سونوگرافی و توسط پزشک متخصص انجام شود تا از آسیب احتمالی به عصب و بافت‌های اطراف جلوگیری گردد.
68afcfe925e11b7373a37217.jpeg "درمان گرفتگی عصب دست چپ و دست راست و آنچه باید بدانید")
